دیدنیهای آذربایجان شرقی
معرفی دیدنیهای تبریز + تصاویر
آذربایجان شرقی سرزمین فرهنگ و زیبایی ها یکی از بهترین نقاط کشور برای تجربه ی عیدی زیبا و به یادماندنی در نوروز 92 می باشد...
سرویس فرهنگ و هنر آناج، استان آذربایجان شرقی با وسعت 45846/572 کیلومتر مربع و حدود 3325400 نفر جمعیت در شمال غرب ایران قرار دارد. بر اساس آخرین تقسیمات کشوری، این استان دارای 19 شهرستان شامل: آذر شهر، اسکو، اهر، بستان آباد، بستان آباد، بناب، تبریز، جلفا، چاراویماق، سراب، شبستر، عجب شیر، کلیبر، مراغه، میانه، مرند، ملکان، ورزقان، هشترود و هریس می باشد.

شهر تاریخی تبریز مرکز استان آذربایجان شرقی است.  این استان با کشورهای جمهوری آذربایجان، ارمنستان و جمهوری خود مختار نخجوان مرز مشترک دارد و با استانهای آذربایجان غربی ار غرب و جنوب غرب و اردبیل از شرق و با استان زنجان از سمت جنوب شرقی همسایه است.

آذربایجان شرقی قسمتی از فلات پهناور ایران است که از دو قسمت کوهستانی و جلگه ای تشکیل یافته و از تنوع اقلیمی برخوردار است. آب و هوای آن تحت تأثیر آب و هوای مدیترانه ای سردسیر شمالی و اقلیم خزری بوده و شامل آب و هوای سرد، معتدل و گرم است.

این استان به لحاظ توپوگرافی دارای ارتفاعات سر به فلک کشیده ای چون: سهند، بزغوش، میشو کمتال و کیامکی است و رودخانه قزل اوزن، ارس، آجی چای (تلخه رود) از رودهای مهم آن است. این سرزمین از دیرباز به عنوان یکی از مناطق مهم و تاریخ ساز مورد توجه بوده و همواره نقش مهمی در تحولات سرنوشت ساز کشور ایفا کرده است. این دیار، مهد تمدن و فرهنگ و هنر بوده و چهره های ممتاز و برجسته ای را به دنیای علم و دانش و هنر معرفی کرده است که همگی مایه مباهات تاریخ، فرهنگ و هنر ایران بوده اند.
 
تبریز
شهر تبریز مرکز استان آذربایجان شرقی می باشد. مجموعه تاریخی بازار تبریز، مسجد جامع، مسجد کبود، آثار به جای مانده از مسجد علیشاه (ارگ تبریز)، محوطه تاریخی ربع رشیدی، خانه های تاریخی: قدکی، بهنام و گنجه ای زاده (مجموعه دانشکده معماری)، منطقه نمونه گردشگری شهید کسایی، دامنه های سهند تبریز، حاشیه سد شهید مدنی مجموعه سید حمزه، باغ کمال، ساختمان شهرداری، حمام نوبر و بنای صاحب الامر، در زمره شاخص ترین آثار این شهرستان قرار دارند. ضمن آنکه منطقه نمونه گردشگری دره لیقوان، روستای سفیده خواه، پارک ائل گولی، موزه های: آذربایجان، قاجار، سنجش، مشروطه، قرآن و کتابت، تاریخ طبیعی، سایت موزه عصر آهن (محوطه تاریخی مسجد کبود)، موزه محرم، موزه ادبی استاد شهریار و موزه شهرداری تبریز از جمله جاذبه های گردشگری شهر تبریز محسوب می شوند.

تبریز امارت شهرداری (تاریخ بنا:1314 ه.ش
بنای یادمان مقبره الشعرا(تاریخ بنا:دهه 50 ه.ش
مسجد علیشاه(ارک تبریز) (تاریخ بنا:دوره ی ایلخانی
تبریز امارت شهرداری (تاریخ بنا:1314 ه.ش)

 

بنای یادمان مقبره الشعرا(تاریخ بنا:دهه 50 ه.ش)

 

مسجد علیشاه(ارک تبریز) (تاریخ بنا:دوره ی ایلخانی)

 

پارک ائل گلی(تاریخ بنا:دوره قاجار)

 

خانه قدکی(مجموعه دانشکده معماری) (تاریخ بنا:دوره ی قاجار)

 

خانه امیر نظام گروسی(موزه ی قاجار) (تاریخ بنا دوره ی قاجار)

 


خانه سلماسی (موزه سنجش) (تاریخ بنا: دوره ی قاجار)

 

خانه کوزه کنانی (موزه مشروطه) (تاریخ بنا:دوره ی قاجار)

 

موزه آذربایجان (تاریخ تاسیس: 1336ه.ش)

 

تیمچه مظفریه، بازار بزرگ تبریز(دوره ی قاجار)

 


مسجد کبود(فیروزه اسلام) (تاریخ بنا:قرن نهم ه.ق)

 

 

مسجد صاحب الامر (موزه قرآن وکتابت) (دوره ی صفوی_قاجار)

 

مسجد جامع کبیر (تاریخ بنا:دوره سلجوقی )

 

بقعه عون ابن علی (تاریخ بنا: دوره ی صفوی_قاجار)

برج خلعت پوشان (تاریخ بنا: دوره ی صفویه)

 

محوطه تاریخی ربع رشیدی، قلعه تبریز (دوره ی ایلخانی_صفوی)

 

تله کابین تبریز

 

شیراز شهر گل و شعر و عروس شهرهای ایران است. این شهر که یکی از کهن ترین شهرها است ، مدتها مرکز ایران بوده است. اکثر جهانگردان دنیا از آن عبور کرده و درباره آن نوشته اند و همه متفق القول شیراز را شهری آباد ، زیبا و مرکز علم و تمدن دانسته اند و از خلق و خوی مردم آن ، آب و هوای مطبوع و از شعرا و فضلای آن دیار یاد کرده اند. نام این شهربا وجود شعرای بزرگی همچون حافظ وسعدی جاودانه گشته است . طبق اسناد، شواهد و آثار مکشوفه توسط باستان شناسان سابقه شهر شیراز به دوران پیش از اسلام می رسد، اما در دوره امویان با کاهش اهمیت شهر مهم استخر، کم کم شیراز رو به آبادانی گذاشته است. پر رونق ترین دوران شیراز در عهد صفویه و زندیه بوده و کریم خان زند آن را به پایتختی کشور برگزید.

 1- آثار پیش از اسلام، که مهمترین آنها عبارتند از: تخت جمشید( در 58 کیلومتری شمال شهر شیراز، مجموعه ای از خرابه های قصر ساخته شده بر سکوی سنگینی قراردارد که یکی از اعجاب انگیزترین جایگاههای زمان قدیم را نشان می دهد) نقش رستم، پاسارگاد، نقش رجب، تخت رستم و شهر شاپور(بیشاپور) 

آثار دوره اسلامی که مهمترین آنها عبارتند از : آرامگاه حضرت میر سید احمد( معروف به شاهچراغ)، مسجد نو(یا مسجد اتابکی که به دستور اتابک سعد بن زنگی در سال 598 ه.ق ساخته شده) مدرسه خان( در سال 1024 ه.ق در زمان شاه عباس اول به دستور الله وردی خان و امام قلی خان والی فارس بنا شده )، بقعه هفت تنان، بازار وکیل( درسال 1187 ه.ق به دستور کریم خان زند به عنوان بخشی از طرح سلطنتی جهت پایتخت قرار دادن شیراز ساخته شده) حمام وکیل، نارنجستان قوام، باغ ارم، موزه پارس، باغ دلگشا، کلیسای ارامنه، بند امیر، آرامگاه حافظ، آرامگاه سعدی، مسجد جامع عتیق، باغ خلیلی ، دروازه قرآن، مقبره خواجوی کرمانی و باغ عفیف آباد( باغ گلشن).
 
آرامگاه کوروش بزرگ
آرامگاه کوروش بزرگ که مقبره کوروش دوم هخامنشی ملقب به کوروش بزرگ یا کوروش کبیر است، بنایی بی‌پیرایه ولی با معماری منحصر به فرد، در فاصله حدود یک کیلومتری جنوب غربی کاخ‌های پاسارگاد است. این بنا از همه سوی دشت مرغاب پیداست، به‌ویژه اگر از سمت جنوب غربی از راه باستانی گذر کنیم و از تنگه بلاغی وارد دشت شویم، نخستین چیزی که جلب توجه می‌کند آرامگاه کوروش است.

آرامگاه کوروش تنها بنایی در پاسارگاد است که توصیف آن در منابع یونانی آمده‌است.
 

تخت جمشید
تخت جمشید را همان گونه که داریوش در کتیبه ای به آن اشاره کرده است، می توان نوعی دژ یا ارگ حکومتی دانست که جایگاهی برای اداره کشور و برگزاری مراسم رسمی و مذهبی و پذیرایی های مهم و باشکوه و تجمع های حکومتی و اقامتگاه پادشاه و نزدیکان او بود. چنین دژ یا فضایی مانند دژهای دوران اسلامی که از برخی از آنها اطلاعات بیشتری در دست است، عرصه های گوناگون، اما کمابیش معین و مشخصی داشت. در نزدیکی ارگ پارسه یا تخت جمشید، یک یا چند سکونتگاه بزرگ وجود داشت که محل زندگی گروه های متوسط مردم، کارکنان عادی کاخ ها، گروه هایی از کشاورزان و پیشه وران بود. در برخی لوحه های به دست آمده از تخت جمشید به سکونت گاه های واقع در نزدیکی تخت جمشید اشاره شده است، اما هنوز از آنها آثار قابل ملاحظه ای یافت نشده است، زیرا بناهای آنها با مصالح معمولی و کم دوام ساخته شده بود.

 
آرامگاه حافظ (حافظیه)
آرامگاه شاعر بزرگ، خواجه شمس الدین محمد حافظ است که در شمال شهر شیراز، پایین تر از دروازه قرآن، در خاک مصلی (یکی از قبرستان های معروف شیراز) قرار دارد و مساحت آن 19116 متر مربع می باشد
65 سال پس از وفات حافظ، یعنی در سال 856 ه.ق. 1452 م. شمس الدین محمد یغمایی وزیر میرزا ابوالقاسم بابر گورکانی (پسر میرزا بایسنغر نواده شاهرخ بن تیمور) حاکم فارس، برای اولین بار عمارتی گنبدی شکل را بر فراز مقبره حافظ بنا کرد و در جلو این عمارت، حوض بزرگی ساخت که از آب رکن آباد پر می شد. (شیراز شهر جاویدان، علی سامی، ص 366)
این بنا یک بار در اوایل قرن یازدهم هجری، در زما حکومت شاه عباس کبیر و دیگر بار، 350 سال پس از وفات حافظ به دستور نادرشاه افشار مرمت شد
در سال 1187 ه.ق. کریم خان زند بر مقبره حافظ، بارگاهی به سبک بناهای خود ساخت و بر تربتش سنگی مرمرین نهاد که امروز نیز باقی است.

 
دروازه قران
در شیراز، در نزدیکی تنگ الله اکبر و در میان کوه های باباکوهی و چهل مقام واقع شده است. وجه تسمیه این دروازه وجود قرآنی بر بالای طاقی مرتفع است. این دروازه شامل یک طاق مرتفع از نوع طاق کجاوه ای در وسط دور طاق با ارتفاع کم در طرفین است. این طاق در زمان حکومت عضدالدوله دیلمی در فارس، ساخته شد و قرآنی نیز در آن جای داده شد تا مسافرین به برکت عبور از زیر آن سفر را به سلامت به پایان برند و در موقع سفر از زیر قرآن بگذرند. به مرور زمان طاق شکسته و تخریب شد.

در دوره حکومت زندیه کریمخان زند (1172 – 1193) مجددا" آن را بازسازی نمود و در قسمت فوقانی آن اطاقی ساخت و دو جلد قرآن نفیس به خط ثلث و محقق، اثر سلطان ابراهیم بن شاهرخ گورکانی را در آن اتاق جای داد. این قرآن ها به قرآن هفده من مشهورند. در سال 1316 که طرح توسعه راه شمالی شیراز در دستور کار دولت قرار گرفت، این طاق خراب شد و قرآن مذکور نیز به موزه پارس منتقل گردید. در زمان قاجاریه که چند زلزله شیراز را تکان داد، این دروازه آسیب هایی دید اما به وسیله محمد زکی خان نوری مورد بازسازی و مرمت قرار گرفت.

 
آرامگاه سعدی

سعدیه: آرامگاه شاعر قرن هفتم شیخ مشرف الدین بن مصلح الدین سعدی شیرازی است که در 4 کیلومتری شمال شرقی شیراز، در دامنه کوه فهندژ، در انتهای خیابان بوستان و در مجاورت باغ دلگشا واقع شده است. این مکان در ابتدا خانقاه شیخ بوده که وی اواخر عمر خود را در آنجا می گذرانیده و سپس در همانجا مدفون گردیده است. برای اولین بار در قرن هفتم توسط خواجه شمس الدین محمد صاحبدیوانی وزیر معروف آباقاخان، مقبره ای بر فراز قبر سعدی ساخته شد. در سال 998 به حکم یعقوب ذوالقدر، حکمران فارس، خانقاه شیخ ویران گردید و اثری از آن باقب نماند. تا این که در سال 1187 ه.ق.

به دستور کریمخان زند، عمارتی ملوکانه از گچ و آجر بر فراز مزار شیخ بنا شد که شامل 2 طبقه می شد. طبقه زیرین دارای راهروی بود که پلکان طبقه دوم از آنجا شروع می شد. در دو طرف راهرو دو اطاق کرسی دار ساخته شده بود. در اطاقی که سمت شرق راهرو بود، قبر سعدی قرار داشت و معجری چوبین آن را احاطه کره بود. قسمت غربی راهرو نیز به موازات قسمت شرقی، شامل دو اطاق می شد، که بعدها شوریده (فصیح الملک) شاعر نابینای شیرازی در اطاق غربی این قسمت مدفون شد. طبقه بالای ساختمان نیز همانند طبقه زیرین بود، با این تفاوت که بر روی اطاق شرقی که قبر سعدی در آنجا بود، به احترام شیخ اطاقی ساخته نشده بود و سقف آن به اندازه دو طبقه ارتفاع داشت

ارگ کریمخان

ارگ کریمخانی قصر سلطنتی و اندرونی کریم خان زند (م. 1193) حاکم شیراز بوده است که در سال 1180 ه.ق به دستور وی ساخته شد و در حال حاضر در شمال شرقی شیراز، در حوالی میدان شهدا واقع شده است.
کریم خان زند برای ساختن قصر خود ماهرترین سنگ تراشان، معماران و هنرمندان آن عصر را به شیراز دعوت کرد و بهترین نوع مصالح را از شهرها و کشورهای مختلف خریداری نمود و در اختیار کارگران قرار داد. در مدت زمان کوتاهی بنای ارگ ساخته شد.
 

 میدان کریم خانی به عنوان تأسیسات و ارسن شهری شامل سه بخش می شد:

1. بخش سیاسی که شامل عمارت کلاه فرنگی و دیوانخانه بود.
2. بخش اقتصادی که شامل بازار وکیل می شد.
3. بخش نظامی که شامل میدان مشق می شد.
 

در این میدان، ارگ به عنوان خانه پادشاه و هسته اصلی میدان عمل می کرد. درساختن ارگ، معماری نظامی و معماری مسکونی هر دو با هم به کار رفته است چرا که ارگ خانه پادشاه می بود و باید از ضریب امنیتی بالایی برخوردار باشد. بنابراین دیواره های بیرونی که همانند دیوارهای یک قلعه نظامی است، بسیار مرتفع است.دیواره بنا در پایین 3 متر ضخامت دارد و به صورت مخروط ناقص بالا رفته و ضخامت آن در بالا به 2.8 متر می رسد. و در قسمت بالا دیوارکی جانپناه دارد که محل استقرار سربازان بوده، تیرکش هایی نیز در این دیوار تعبیه شده که برخی کوچک هستند و حالت مورب دارند که محل قرار دادن تفنگ و اسلحه بوده و دیگر سوراخ های بزرگتری که برای راندن دشمن بوده است.

 هشتی ورودی آن فضای بزرگی است که یک در به باره بند (اصطبل) داشته و در حال حاضر مکان فروش بلیط است و در مقابل دری دارد که به پشت بام می رفته. همچنین در داخل هشتی چند طاق نما برای نشستن وجود دارد. هشتی ارگ نسبت به هشتی دیگر خانه ها تزیینات کمتری دارد. در قسمت باره بند اتاق هایی مخصوص سر مهتر وجود داشته که هم اینک ویران شده است. این مکان در زمان پهلوی به عنوان زندان زنان مورد استفاده قرار گرفت، در وسط آن ساختمانی احداث شده بود که به هنگام مرمت ویران شد

باغ ارم
در شمال غربی شیراز و در انتهای خیابان ارم و در تقاطع بلوار شرقی - غربی باغ ارم و بلوار شمالی - جنوبی جام جم و آسیاب سه تایی، باغ ارم قرار گرفته است. این باغ به مناسبت عمارت و باغ بزرگی که در گذشته توسط شدادبن عاد پادشاه عربستان به رقابت با بهشت ساخته شده و ارم نامیده شده بود، به باغ ارم مشهور گردیده است.
تاریخ ساخت این باغ را به دروه سلجوقیان نسبت داده اند چرا که در آن زمان، باغ تخت و چند باغ دیگر توسط اتابک قراجه حکمران فارس - که از سوی سنجر شاه سلجوقی به حکومت فارس منصوب شده بود، احداث شد و احتمال ایجاد این باغ به درخواست وی و در آن زمان، زیاد است. همچنین احتمال می رود که این باغ در زمان کریم خان زند مرمت شده باشد

خواجوی کرمانی

کمال‌الدین ابوالعطا محمودبن على بن محمود مرشدى کرمانى عارف بزرگ و شاعر استاد ایران در قرن هشتم هجرى است. نسبت مرشدى به سبب انتساب او به فرقهٔ مرشدیه یعنى پیروان شیخ ابواسحق کازرونى است. بعضى از تذکره‌نویسان به او عنوان‌هاى 'نخلبند‌ شعرا' و 'خلاق‌المعانی' و 'ملک‌الفضلا' نیز داده‌اند. تخلص او در همهٔ شعرهایش 'خواجو' است که خود مصغر خواجه و این تصغیر از باب تحبیب است. ولادت شاعر به تصریح خودش به سال ۶۸۹ هـ اتفاق افتاده است